Selwyn Birchwood is voor sommigen nog een wat minder bekende naam. Alhoewel, hij was in april ook al in Wuustwezel tijdens de (laatste!) ‘Nacht van de Blues’ en komt in augustus nog naar het ‘(Ge) Varenwinkel Blues & Roots Festival 2015’ (28/29-08/15). Selwyn Birchwood is een Amerikaanse blues muzikant uit Tampa, Florida. Birchwood heeft recent zijn derde album uitgebracht (“Don’t Call No Ambulance”) en staat dit jaar op de affiche van het Moulin Blues Festival in Ospel geprogrammeerd. Wij maakten via Alligator Records, zijn label, een afspraak om met deze vriendelijke man, met de opvallende Afro haardos, een interview te kunnen doen.

Selwyn Birchwood (°1985) is een blues zanger / gitarist en lap steel muzikant. Zijn vader is afkomstig uit Tobago, het kleinste van de twee eilanden die Trinidad en Tobago vormen; zijn moeder uit het Verenigd Koninkrijk. Rond zijn zeventiende ontdekt Selwyn de blues muziek en Buddy Guy, Freddie King, Muddy Waters, Albert King, Lightnin' Hopkins en Albert Collins. Op zijn negentiende wordt hij, o.w.v. zijn muzikale kwaliteiten, uitgenodigd door zijn buurman en blues gitarist, Clarence Smith. Smith bracht zijn eerste album uit in 1977. Smith wordt de mentor van Selwyn en Selwyn tourt (terwijl hij verder studeert aan de universiteit van Tampa) als gitarist meerdere jaren met Smith in de States en Canada.

In 2010 richt Birchwood “The Selwyn Birchwood Band” op, met Donald Wright als bassist, Curtis Nutall als drummer en saxofoonspeler Regi Oliver. In 2013 wint de band de ‘International Blues Challenge’. Bruce Iglauer de baas van Alligator Records, die in de jury zat en die in 2012 al lovend was over de band, biedt hem een platencontract aan.

“Don't Call No Ambulance” is a fully realized vision of contemporary blues. Birchwood's original songs range from raucous romps to hill country stomps, from searing, serious slow blues to modern blues rock. Between his uninhibited sense of fun and adventure and his serious-as-a-heart-attack musicianship, “Don't Call No Ambulance” is a window into the future of the blues. "All originals and no filler," he says of the album. "It's that genuineness of emotion in the songs that people can hear."

Mr. Selwyn Birchwood, je bent afkomstig van Tampa, Florida en je begon gitaar te spelen toen je dertien was. Ben je opgegroeid in een muzikale omgeving / familie?

Ja, ik woon inderdaad in Tampa, Florida. Neen, ik ben niet opgegroeid in een muzikale omgeving.
Wat ik wel al heel jong wist, dat was, dat ik van muziek hield en, ik zat toen nog op de lagere school, dat ik iets wou leren spelen. Ik was veel met muziek bezig, ik leerde gitaar spelen en begon met vrienden samen te spelen. We leerden van elkaar, we leerden elkaar andere akkoorden, we speelden samen en, zo begon het.
In het begin was het voor ons plezier, maar zelf wou ik verder gaan en werd het meer serieuzer. Ik wou beter leren spelen en me niet enkel amuseren.
Wanneer wou je er je beroep van maken?
Ik was zeventien en speelde al zo’n vijf jaren gitaar en leerde vooral door naar de radio te luisteren en door dingen na te spelen. En, toen ik zeventien was, woonde ik ook in Orlando een optreden bij van Buddy Guy. Toen ik Buddy Guy zag en hoorde spelen, was het alsof ik omver geblazen werd. Het was alsof ik door elkaar geschud werd…
Ik wist na zijn optreden dat het dat was dat ik de rest van mijn zou willen doen!  Het begon onomkeerbaar nadat ik Buddy Guy zag optreden… 

Wat zijn je muzikale invloeden? Je noemde net Buddy Guy…

Ik denk dat het er meerdere zijn. Buddy Guy, Sonny Rollins en, eigenlijk al de oude blues mannen als Buddy Guy, Muddy Waters… Lightnin’ Hopkins, John Lee Hooker… (korte nadenk pauze) Het zijn er werkelijk te veel om op te noemen.  

Hoe zou je zelf je muzikale stijl omschrijven? 

Dat is moeilijk, want ik weet het niet precies. Het is blues. Ik denk dat het op blues gebaseerd is. Het is “mijn” blues, de blues waarvan ik hou en die ik op een andere, eigen manier breng. Begrijp je?
Er zijn veel muzikanten, die precies hetzelfde willen zijn zoals bepaalde andere muzikanten. Dat wil ik niet, ik speel blues en ik wil het op mijn eigen manier doen.  

Was blues de eerste muziek die je speelde?

Neen geen blues… Mijn eerste muziek was dat wat ik op de radio hoorde spelen. Rock… pop songs, al dat soort dingen.
Wat ik in 1999, ik was toen dertien, hoorde spelen als ik naar de radio luisterde …

Je leefde naast een beroemd buurman, Sonny Rhodes. Vertel eens wat meer over hem / jullie…

Toen ik op de middelbare school zat, had ik een vriend die wist dat ik gitaar speelde en dat ik van blues muziek hield. Hij vertelde me dat zijn buurman in een blues band speelde. Hij bezorgde me een van zijn albums en, nadat ik nog maar twee noten van een nummer gehoord had, wist ik al dat ik die man zou willen ontmoeten, wie het ook zou mogen zijn… Ik zei tegen mijn vriend dat hij me aan die man moest voorstellen, want dat was de man die ik zou willen worden. 
[Het gaat hier om de Texaanse blues man Clarence Edward Smith (°1940), die optreedt onder de naam Sonny Rhodes en die jaren in Californië leefde. Rhodes speelde elektrische gitaar en lap steel. Hij speelde ooit bas gitaar voor Freddie King en Albert Collins  / nvdr]
Na zo’n zes maanden, nadat ik afstudeerde, was ik klaar om voor hem te kunnen spelen. Ik speelde enkele akkoorden voor hem, waarna hij me onderbrak en vroeg of ik een paspoort had, want hij wou dat ik met hem zou gaan touren. Een maand later tourden we samen in de States en Canada.
De volgende jaren toonde hij me wat het betekende om een blues muzikant te zijn, wat het betekende om in een band te spelen en hoe hij leefde.   

In 2013 won je de ‘The International Blues Challenge’ en de ‘Albert King Guitarist Of The Year Award’. Zijn awards enkel erkenningen, of betekenen ze ook meer?

De IBC award winnen was heel belangrijk. Het is inderdaad een erkenning, maar het geeft je ook een uitstekende duw in de rug, dat helpt je nog meer. We kregen goede recensies in de pers en we konden zo méér optreden. Als start was dit heel belangrijk…   

Je treedt vaak op tijdens festivals. Zijn er optredens die je bijgebleven zijn, die je niet rap zult vergeten? Ik las een verhaal over je college bij Alligator Records, Joe Louis Walker…

Ja, Joe Louis Walker… Hij is een goed vriend. Hij speelt op mijn album [“Don’t Call No Ambulance” / nvdr] en ik opende al voor enkele van zijn shows. We houden contact en we zijn goede vrienden.
Ik herinner me géén speciale optredens. Alle optredens speciaal, uniek en hebben iets eigens. Het blijft iedere keer fantastisch als je voor een publiek kunt spelen.  

Wanneer schrijf je nieuwe songs? Wat vind je het belangrijkste, de tekst of de muziek?

Het belangrijkste is het gevoel en het combineren van beide (muziek en tekst).
Er bestaat géén recept om een song te schrijven. Het ligt niet vast hoe je eraan moet beginnen.
Soms heb ik een melodie in mijn hoofd, die me bevalt. Maar een recept en hoe je verder moet, dat bestaat er niet…
Ik schrijf graag nummers die ik zelf ook graag hoor. Emoties spelen hier een belangrijke rol. Het verhaal in de song, zelfs als het een treurig verhaal is, of een plezierig verhaal… Soms heb je een verhaal waarmee je begint, maar niets ligt vast.

“Don’t Call No Ambulance” is je derde album, je éérste bij een label. Hoe verschillend is het album? Zijn er nummers op het album die (voor jou) special zijn? 

De titel van het album en van de song (track #2) vertelt een verhaal, een waar gebeurd verhaal. Ik zag in een bar waar we optraden, een dame, maar omdat ze dronken was, verstond ik geen enkel woord van wat ze zei. Ze stond op de dansvloer toen we speelden en ik was bezorgd om haar. Ze droeg hoge naaldhakken en terwijl ze naar ons keek, verwachtte ik dat ze zou vallen. En, gezien ze heel dronken was, dat ze zich kon kwetsen...
Ik was er zeker van dat, indien ze zou gevallen zijn, dat ze zou zeggen “don’t call no ambulance…”
Nog bijzondere, persoonlijke tracks?
Ze zijn allemaal speciaal, bijzonder! Al de nummers heb ik zelf geschreven. Je steekt er heel veel tijd in, weet je…

Noem drie reden waarom we je album moeten kopen. Je krijgt nu gratis promotie tijd…

Omdat het een album is met een andere sound. Omdat het allemaal originele nummers zijn en omdat je zo zo’n album nog niet eerder gehoord hebt. Omdat het een heel verschillend album is.

Waar wil je binnen vijf jaren staan?

Dan sta ik ergens op een podium, waar ik gitaar speel. Waar? Niemand kan dat zeggen. Zo is het leven nu eenmaal…

Wat heb je van muziek over je zelf geleerd?

Ik weet niet of ik iets geleerd heb, maar ik weet wel dat ik door mijn muziek mezelf kan uitdrukken. Ik kan dingen van mij, gevoelens in mijn muziek leggen. Muziek is voor mij een uitlaat!

Laatste vraag: wat zijn je plannen voor de nabije toekomst? Wat mogen we in Ospel van je verwachten?

Morgen vliegen we terug naar de US. We zijn dan twee dagen thuis en vertrekken dan weer naar Memphis om de uitreiking mee te maken van de ‘Blues Music Awards’. Ons album is immers genomineerd. Dus, op naar Memphis!…
Dit wat betreft de héél nabije toekomst.
Daarna komen we dit jaar nog zo’n drie keren terug naar Europa.
Moulin Blues?
Was fantastisch! Het publiek, ongelooflijk, wat een energie!... Hier zijn absoluut géén woorden voor.

Thank you again Mr. Selwyn Birchwood for your time and thank you for

Eric Schuurmans

meer foto's